گفتن خبر بد به بیمار و جوانب مختلف آن

گفتن خبر بد به خود بیمار، حتی در کشورهایی که امروزه رویه ی معمول چنین است، سابقه ی دیرینه ای ندارد. در این مورد بین بیماران و پزشکان اختلاف نظر وجود دارد. بسیاری از پزشکان تمایلی به گفتن خبر بد ندارند که این موضوع در اکثر موارد بر خلاف میل بیماران است. اختلافات فرهنگی در دیدگاه پزشکان در انتقال اخبار بد مؤثر است. مثلاً در کشورهای اروپای شمالی و ایالات متحده رویه ی معمول اکثر پزشکان این است که تشخیص را به بیمار بگویند، اما در کشورهای اروپای جنوبی وشرقی یا بسیاری از کشورهای آسیایی ممکن است چنین اطلاعاتی به بیماران داده نشود. هم چنین، در جامعه ی ایرانی هم پزشکان ترجیح می دهند تا اطلاعات مربوط به بیماران را به جای خود بیمار به خانواده ی آن ها بگویند. همین اختلافات فرهنگی در دیدگاه مردم نیز تأثیر می گذارد. مثلاً اکثر مردم در کشور های غربی موافق گفتن اخبار بد توسط پزشکان به بیماران هستند ولی در کشورهای دیگر همیشه دیدگاه مردم این نیست. اما به طور کلی امروزه، نظر غالب این است که باید اخبار بد را به اطلاع خود بیمار رساند. از جمله مزایای این کار، می توان به حفظ و تقویت اعتماد بین پزشک و بیمار، جلوگیری از ضرر رسیدن به بیمار، افزایش رضایت بیماران و کاهش اقدامات قانونی علیه پزشکان اشاره نمود. اما استثنائاتی هم در گفتن خبر بد وجود دارد که مهم ترین آن ایجاد آسیب روانی جدی در بیمار است. میزان و محتوای اطلاعاتی که پزشک باید ارائه دهد براساس شرایط هر بیمار متفاوت است. اما نکته ی مهم این است که دادن خبر بد، مهارت های ارتباطی خاصی نیاز دارد که کادر پزشکی باید آن ها را بیاموزد.